Coronalı Günler!

Coronalı Günler!

Mutluluk; nefes alabildiğimiz her saniyede gizli.

Güneşe çok uzak kalmışız bizi ısıtmak istemiyor gibi

Küsmüş sanki birşeylere

Bulutların arkasına saklanmış.

Çıkmak istemiyor sanki.

Belki de, insanların merhametsizliğine,

Bencilliğine sevgisizliğine küsmüştür…

İlkbaharda!

Meyveler çiçekleri açmadan; döktüler neden acaba?

Sonbaharda geldi geçiyor bile.

Yapraklar bize veda eder gibi düşüyor dallardan…

Hüzünlü ve suskun.

Peki…

Neden bu kadar hüzünlü doğa…

Hayvanlar evren?

İnsanoğlu doğaya çok zarar verdi diye mi?

Belki de bitmeyen savaşlar…

Masum ölen çocuklara üzülüyor…

Ağlayan annelere dayanamıyor,

Toprak anaya doğaya verilen zarara…

Belki de yenen kul haklarına kızıyor.

Biraz düşünüp kendimize pay çıkaralım…

Ders alalım diye bakın; durdurdu hayatı evren!

Ama, umudumuzu bitirmeyelim

Göreceğimiz daha çok başka baharlar var.

Biliyorum…

Güneş her sabah yeniden doğacak…

Yine Kuşların ötüşü uyandıracak bizi.

Biliyorum Yarın!

Belki öbür gün belki de; üç vakte kadar.

Penceremizden sokağa,yine gülerek bakacağız.

Güneş pırıl pırıl parlayacak ve ısıtacak evreni…

Bizleri ve bütün insanlığı.

Çiçekler açacak rengarenk…

Arılar uçuşacak vızır vızır…

Bir çiçekten öbürüne konacak.

Göçmen kuşlar tekrar gelmiş olacaklar…

Çatılarımıza…

Umudu yitirmek yok asla!

Umut yarın demek…

Umut fakirin ekmeği; sıcak bir çorba…

Dumanı tüten ekmek gibi…

Umut yarınlarda gizli.

Bunlar da geçecek elbet…

Sabır dua ile güzel günler göreceğiz…

Hem de çok yakında…

Nezahat Baz Ehliz